O ADN humano máis antigo revela un parentesco inesperado

As veces, os maiores descubrimentos científicos poden encontrarse nas probas máis pequenas, e a paleontoloxía é un exemplo constante deso. O que ben pode ser un dos maiores hallazgos científicos de este ano, quizais da década, nace a partir de apenas 2 gramos de polvo de hueso (máis ou menos o que cabe nunha cucharadita de café enrasada). Con esta cantidade de material do fémur duhn Homo heidelbergensis de fai 400.000 anos hachado en a Sima dos Osos de Atapuerca, un equipo científico español e alemán lograron secuenciar o ADN humano máis antigo obtido ata agora. Ademais dun logro técnico sen precedentes, os resultados sitúan de forma inesperada a estos homínidos como parentes dos Denisovanos, unha enigmática rama extinta da nosa familia humana hachada fai 5 anos en iberia, e non dos Neandertais, como se esperaba.

Esta imaxen é a imaxen do esqueleto dun Homo heidelbergensis.

Noticia ABC aquí podedes leer toda a noticia.

Porque cambiou a atmósfera de Marte

O proceso de "carbonatación" eliminou o dióxido de carbono da armósfera do planeta vermello e o transformou nun deserto frío e árido.
Científicos do Centro de Investigación do Medio Ambiente das universidades escocesas, a Universidade de Glasgow e o Museo de Historia Natural de Londres (en Reino Unido), poden haber descuberto como Marte perdeu a súa inicial atmósfera rica en dióxido de carbono para converterse no planeta frío e árido que hoxe coñecemos.
Esta investigación proporciona a primeira evidencia directa dun proceso en Marte, chamado "carbonatación" (que na actualidade elimina o dióxido de carbono da nosa atmósfera, o que podría combatir o cambio climático na Terra).
É ampliamente recoñecido que a acumulación de dióxido de carbono na atmósfera da Terra está contribuíndo ó quentamento global. En cambio, a pérdida de dióxido de carbono da atmósfera de Marte fai uns 4.000 millóns de anos é probable que causase o enfriamento do planeta , de forma que a compresión de como se eliminou o diócido de carbono da atmosfera marciana podría conducir a novas formas de disminuir a acumulación de gases de efecto invernadeira na nosa atmósfera.

O proceso de "carbonatación" eliminou o dióxido de carbono da armósfera do planeta vermello e o transformou nun deserto frío e árido.

Para leer toda a noticia aquí está o enlace "ABC"

O campo magnético do Sol, a punto de invertirse

Os efectos do fenómeno (que ocurre cada once anos), faríanse notar en todo o Sistema Solar e poden afectar ás grandes redes eléctricas e de comunicacións da Terra.
O motivo é que o campo magnéticos do Astro rei está a punto de invertirse por completo, un fenómeno cíclico que ocurre exactamente cada once anos e cuxos efectos a gran escala se fan notar en todo o Sistema Solar. Tamén a Terra (como é lóxico), está dentro do seu campo de influencia, aunque esto non supón ningún perigo.
Sin embargo , os científicos advirten de que pode afectar as nosas redes de distribución de enerxía e os satélites de GPS.
Por este motivo, un grupo de investigadores do Observatorio Solar Wilcox da Universidade de Stanford segue atentamente todo o que ocorre na superficie solar.

Se queredes leer a noticia enteira aquí vos deixo o enlace "ABC".

Descubren un asteroide de 400 metros que podría impactar contra a Terra en 2032

As probabilidades de choque son mínimas, (tres entre 100.000) aunque fan falta moitas observacións para saber a verdadeira traxectoria da roca.
O impacto deste meteorito sería 50 veces maior que a máis potente bomba nuclear xamáis detonada.
Astrónomos ucranianos descubriron un gran asteroide de aproximadamente 400 metro de ancho, que podría chocar coa Terra no 2032.
A roca, denominada 2013 TV135, foi localizada a semana pasada polo Observatorio Astrofísico de Crimea no sur de Ucrania, según astrónomos do Centro de Planetas Menores (un organismo do Observatorio Astrofísico Smithsonian en EE.UU., dedicado a seguir a traxectoria deste tipo de obxectos celestes).
O asteroide foi clasificado como potencialmente peligroso polo Laboratorio de Propulsión a CHorro da NASA, unha etiqueta dada ós corpos que se acercan a 7,5 millóns de kilómetros da órbita da Terra.
Os astrónomos estiman que existen tres posibilidades entre 100.000 de que o novo asteroide choque contra o noso planeta o 26 de agosto de 2032 (un cálculo qeue todavía non está fixada). Os astrónomos serían capaces de evaluar mellor o riesgo de impacto do asteroide e incluso determinar o posible lugar do encontronazo na Terra.
A colisión dunha rocha deste tamaño crearía unha explosión equivalente a 2.500 megatóns de TNT, 50 veces maior que a bomba nuclear máis potente xamáis detonada.

Reencontrada Náyade (a lúa perdida de Neptuno)

Usando imáxenes de archivo do telescopio Hubble, os astrónomos volveron a localizar a Náyade, unha pequena lúa de Neptuno, descuberta en 1989 pola sonda de Voyage 2, que permaneceu escondida durante 24 anos.
Cando esta sonda pasou cerca de Neptuno en 1989 realizou toda unha serie de descubrimentos:
- Veu por primeira vez a Gran Mancha Escura sobre Neptuno.
- Estudiou a composición da súa atmósfera.
- Obtivo unhas imáxenes fascinantes dos seus débiles anillos , de Tritón e das súas demáis lúas.
 Foi un interesante descubrimento a localización de varias novas lúas e, entre elas, unha pequenade forma irregular que foi desigmada inicialmente como S/1989 N6, despois como Neptuno III e definitivamente como Náyade (ten un pequeno tamaño, é o seu diámetro medio ten uns 60 km). Esta lúa é sumamente peligrosa porque orbita cerca de Neptuno, a tan só 23.000 km sobre as nubes de Neptuno, esto provoca que se mova a unha velocidade vertixinosa e que complete unha volta cada 7 horas.
A orixe de Náyade é incerta , pero parece plausible que a súa historia hubese sido determinada polos outros satélites de Neptuno.
Cando Tritón foi atraída, coas súa órbita retrógrada, debeu de contribuir moi significativamente á fragmentación dos outros satélites pre- existentes. Trozos destos fragmentos uniríanse para formar corpos maiores e, moi posiblemente, así se formou Náyade, como unha amalgama irregular de fragmentos que non sufriu un significativo procesado xeolóxico desde a formación do sistema solar.
Resultaba interesante precisar a evolución da órbita da pequena lúa pois ó estar tan cerca do planeta, as forzas da marea podrían acabar pulverizandoa ou podrían decelerala significativamente ata que acabase desplomándose sobre Neptuno.
Nadie conseguira localizar a Náyade durante 24 anos transcurridos desde o seu descubrimento ata a actualidade.

Hipatia

(370- 415 d. C)
Foi unha muller científica, filósofa neoplatónica e maestra, que contribuíu ó desenvolvemento das matemáticas e a astronomía da época.
O seu pai, Teón de Alexandría, era un famoso matemático e astrónomo (moi apreciado), que parece que traballaba e daba clases na biblioteca. Teón foi un sabio que non gardou os coñecementos para si e explicoullos os seus discípulos, integrando á súa propia filla (caso insólito no século IV).
Hipatia co afán de aprender e ensinar (destacando nos campos das matemáticas e a astronomía) viaxou a Atenas e a Roma.
Foi membro e líder da escola neoplatónica de Alexandría.
Polo visto a casa de Hipatia foi un lugar de ensino onde ían estudantes de todaas partes do mundo coñecido, atraídos pola súa fama.

Claudio Ptolomeo

(100- 170 d. C)

Foi un astrónomo, astrólogo, químico, xeógrafo e matemático greco- exipcio.
A súa grande obra astrolóxica foi coñecida como Tetrabiblos (o primeiro manual da especialidade), baseado en escritos e documentos máis antigos: babilónicos, exipcios e gregos.
Tamén publicou un libro chamado Xeografía. O seu sistema cosmolóxico ensinaba que a Terra estaba no centro e os outros corpos describían círculos concéntricos ó seu redor.
Foi considerado o primeiro "científico celeste". El sufría serios problemas con supostas "voces" interiores.
Algúns historiadores afirman que foi Ptolomeo quen escribira que a suma de dous catetos elevados ó cadrado é igual a hipotenusa.

Herón

(Século I d. C)
Foi un enxeñeiro e matemático helenístico que destacou en Alexandría. Está considerado un dos científicos e inventores máis grandes da Antigüidade.
O seu maior logro foi a invención da primeira máquina de vapor coñecida como eolípila e a Fonte de Herón.
É autor de numerosos tratados de mecánica, como A neumática (na que estuda a hidráulica), e Os autómatas (primeiro libro de robótica da historia).
En A dioptra describe o funcionamento deste aparato similar ó actual teodolito (usado en observacións terrestres e astronómicas durante séculos).
Para acabar, en óptica propuxo no seu Catróptico que a luz viaxa seguindo o camiño xeometricamente máis corto.

Máquina de vapor.

Fonte de Herón.

Hiparco de Nicea

(194- 120 a. C)
Foi un astrónomo,construtor, cartógrafo e matemático grego.
Usou e introduciu a división da circunferencia en 360º. Estudou as funcións trigonométricas, sendo por algúns considerado o criador da trigonometría.
Construíu a dioptra ou bastón de Tiago, unha regla graduada con guía e cursor (usada para medir ángulos).
Estableceu unha táboa de cordas para facilitar os cálculos astronómicos e desenvolveu un método para a solución dos triángulos esféricos. Na xeometría plana, elaborou un teorema descoñecido (como o teorema de Ptolomeo).
Tamén elaborou unha táboa de acensión dos signos, estudou a determinación da hora nocturna, mediu as dimensións de distancias do Sol e da Lúa.
Libros que escribiu:
-Sobre a posición dos puntos de Equinoccio e de Solsticio (verificou que as posicións estelares non son fixas).
-Sobre a duración do ano.
-Catálogo das estrelas fixas (enumera 850 estrelas visibles).

Eratóstenes

(276- 194 a. C)
Foi un matemático, astrónomo, e xeógrafo grego.
Desde o 236 a. C dirixiu a Biblioteca de Alexandría a petición do faraón Ptolomeo III.
Inventou a esfera armilar, que se empregou ata o século XVI, e coa que determinou a oblicuidade da eclíptica. Tamén determinou que o intervalo entre os trópicos eran os 11/83 da circunferencia enteira, o que resultaba para esa oblicuidade 23º 51' 19", cifra que posteriormente adoptaría Ptolomeo.
Por último foi o inventor da xeografía científica.












Esfera armilar.

Arquímedes

(287- 212 a. C)
Foi un científico, matemático, físico e inventor grego. Foi o matemático máis importante da Antigüidade.
Creou un método para calcular o número pi.
Cría que nada do que existe é tan grande que non poida ser medido. Tamén perfeccionou o sistema grego de enumeración, creando unha notación cómoda para os números máis grandes (semellante o actual sistema de exponencial).
Creou a rosca sen fin, a roda dentada, a roldana móbil e a panca. Entre as frases que se lle atribúen está: "Dáme unha panca e un punto de apoio e moverei o mundo".
En física, estableceu as leis fundamentais da estática e da hidrostática. Un dos principios fundamentais da hidrostática enúnciase así: "Todo corpo mergullado total ou parcialmente nun fluído sofre un empuxe vertical, dirixido de baixo para riba, igual ó peso do volume do fluído desaloxado, e aplicado no centro de empuxe". Arquímedes o conseguir resolver este problema mentres se bañaba saíu nu á rúa e gritou: Eureka! (Encontreino!).

Rosca sen fin.

Aristarco de Samos

(310- 230 a. C)
Foi un astrónomo e matemático grego.
É a primeira persoa que se coñezca, que propón o modelo heliocéntrico do sistema solar, colocando o Sol, e non a Terra, no centro do Universo.
Por último foi un dos moitos sabios que fixo uso da emblemática Biblioteca de Alexandría, na que se reunían as mentes máis privilexiadas do mundo clásico.

Teoría heliocéntrica de Aristarco de Samos.

Euclides

(325- 265 a. C)

Foi un profesor, matemático platónico e escritor, criador da famosa xeometría euclidiana. Só nos tempos modernos puideron ser construídos modelos de xeometrías non- euclidianas.

E o autor máis importante de matemáticas da Antigüidade grecorromana e tal vez de todos os tempos, co seu monumental Stoichia (Os elementos 300 a. C). En libro fixo unha obra de trece volumes, sendo cinco sobre xeometría plana, tres sobre números, un sobre a teoría das proporcións, un sobre inconmesurábeis e os tres últimos sobre xeometría no espazo (esta obra está escrita en grego e cubría toda a aritmética, álxebra e xeometría coñecidas daquela no mundo grego).

Por último despois da súa primeira edición foi copiado e recopiadoinnúmera veces e, traducido o árabe. Fíxose o texto científico máis importante de todos os tempos e un con maior número de publicacións ó longo da historia. 

Tycho Brahe

(Castelo de Knudstrup, 14 de decembro de 1546- Praga, 24 de outubro de 1601).
Foi un astrónomo danés, considerado o máis grande observador do ceo no período anterior á invención do telescopio.
Os instrumentos diseñados por el permitíronlle medir as posicións das estrelas e os planetas cunha precisión moi superior á da época.
Brahe pensaba que o progreso en astronomía non podía conseguirse pola observación ocasional e investigacións puntuais, senon que se necesitaban medidas sistemáticas, usando os instrumentos máis precisos posibles.
Posteriormente as leis de Brahe, serviron de base para á lei da gravitación universal de Newton.

Richard Feynman

(Nova York, 11 de maio de 1918- Los Ángeles, 15 de febreiro de 1988)
Foi un físico estadounidense, consederado un dos máis importantes do seu país no S.XX.
En 1965 conseguiu o Premio Nobel de Física grazas o traballo en electrodinámica cuántica (que compartiu con Julian Schwinger e Sin-Ichiro Tomonaga).
Na súa xuventude participou no desarrollo da bomba atómica (no proxecto Manhattan).
Por último investigou sobre a computación cuántica e os primeiros desarrollos en nanotecnoloxía.

Galileo Galilei

(Pisa, 15 de febreiro de 1564- Florencia, 8 de xaneiro de 1642)
Foi un astrónomo, filósofo, matemático e físico italiano que estivo relacionado directamente coa revolución científica. Mostrou interés por casi todas as ciencias e artes.
Mediante a mellora das lentes, Galileo modificou o telescopio. Eso provocou que fixera importantes descubrimentos e estudios astronómicos.
Outro logro foi a primeira lei do movemento.
Galileo empezou a investigar para poder respaldar a teoría heliocéntrica proposta por Copérnico que dicía: que todos os planetas xiran alrededor do Sol e non o revés.
Por respaldar esta teoría foi sometido a dous xuizos: no primeiro non se lle impuxo ningún castigo, polo que seguiu investigando.
En cambio no segundo xuizo (que foi o difinitivo) foi condenado a arresto domiciliario e tivo que renegar ós seus principios, pero dise que dixo en voz baixa: "Sen embargo móvese".

René Descartes

(La Haye, Turena francesa, 31 de marzo de 1596- Estocolmo, Suecia, 11 de febreiro de 1650).
Foi un filósofo, matemático e físico francés. Está considerado o pai da xeometría analítica e da filosofía moderna. Tamén é un dos nomes máis destacados da revolución científica.
Algunhas obras:
-Reglas para a dirección do espíritu (a súa primeira obra)
-O mundo ou o tratado da luz
-O home
-Discurso do mérito para dirixir ben a razón e hallar a verdade nas ciencias.
-Meditacións metafísicas
-As pasións da alma (o seu último libro).

Karl Popper

(Viena, 28 de xullo de 1902- Londres, 17 de setembro de 1994).
Foi un filósofo e teórico da ciencia nacido en Austria aunque finalmente convertiuse nun cidadán británico.
Foi nombrado caballeiro pola reina Isabel II de Reino Unido en 1969. Recibiu o premio Lippincott da Asociación Norteamericana de Ciencias Políticas e tamén o premio Sonning. Foi membro da Sociedade Mont Pelerin, tamén foi membro da Royal Society e da Academia Internacional da Ciencia.
Algúns dos seus discipulos foron:
-Hans Albert
-Imre Lakatos
-Paul Feyerabend.