Como o aislamento extremo distorsiona a mente

Todos queremos ester sós de vez en cando para escapar dos colegas ou das multitudes, pero non sós "sós". Para a maioría, o aislamento socil prolongado é malo, especialmente para a mente.

Porque a mente se derrumba espectacularmente cando estamos realmente sós? Existe unha maneira de evitalo?

A soledade interfire nunha gran cantidade de funcións diarias do corpo, como os patróns do sono, a atención e o rozamento lóxico e verbal. O funcionamento destes efectos aún non é claro, pero sábese que o aislamento social xenera unha resposta inmune extrema (unha catarata de hormonas do estrés e inflamación).

Sen embargo, algúns dos efectos máis severos da soledade son mentais.

Para empezar, o aislamento confunde o noso sentido do tempo. En 1961, o xeólogo francés Michel Siffre conduciu unha expedición de dúas semanas para estudar un glacial subterráneo baixo os Alpes franceses e terminou quedándose dous meses, fascinado polos efectos da oscuridade na bioloxía humana. O realizar probas cos seus colaboradores na superficie (eles descubriron que lles tomou cinco minutos contar 120 segundos).

En 1993, Maurizio Montalbini, un sociólogo e entusiasta da espeleoloxía, pasou 366 días nunha gruta subterránea cerca de Pesaro (Italia) que foi diseñada pola NASA para simular misións espaciais. Ó sair de ela, estaba convencido de que só pasaran 219 días.

Os investigadores acharon que, na oscuridade, a maioría da xente se adapta a un ciclo de 48 h: 36 h de actividade e 12 h de sono. As razóns aún non están claras.

Toda a noticia en: BBC.

O implante dental máis antigo de Europa

O implante dental (terceiro pola esquerda) ocupaba o lugar dun incisivo superior.

No seu depósito de La Chêne (ó norte de Francia onde querían levantar vivendas), descubriron por azar catro cámaras funerarias. Nada máis abrir as tumbas, o equipo de arqueólogos que se trasladou ata o lugar do achado  encargouse de fotografiar todo ó detalle. Despois levaron os restos os seus laboratorios onde finalmente descubriron que se trataban de catro tumbas do siglo III a.C.

Fotografía realizada in situ

A medida que foron avanzando as investigacións, os expertos da Universidade de BUrdeos (Francia) desvelaron que os restos dunha das cámaras correspondían a unha xoven que morreu no ano 250 a.C. cando tiña uns 20 ou 30 anos. Ademáis, según os seus datos, todo apunta a que esta muller levaba o implante dental máis antigo que se descubriu ata agora en Europa occidental, tal e como publica a revista Antiquity.

O que acharon na excavación foron restos da xoven, brazaletes para embelecela e 32 dentes, entre eles un de metal. O investigador Seguir foi o que se deu de conta de que en lugar de 32 había 31. De feito utilizou as fotos tomadas durante a excavación para confirmar que o lugar onde debía haber un dente, en realidade o ocupaba un anaco de metal duns 2.4 centímetros de lonxitude.

Hai tres teorías:

1ª teoría: o dente puido romperse, quedando tan só a raíz por cuxo interior pasa un pequeno canal que se une ós nervios da encía. Para solventar a ausencia do dente colocouse nese canal o pequeno anaco de metal.

2ª teoría: o dente tería caído por completo, deixando así un vacío na encía que se substituíu polo anaco de metal.

3ª teoría: é a hipótese máis aceptada por Martín- Francés é que o anaco de metal se hubese introducido na mandíbula ó pouco tempo da morte da muller, xa que esta o puido perder en vida.

Gráfico da 1ª teoría

Gráfico da 2ª teoría

Gráfico da 3ª teoría

Toda a noticia en: ElMundo.

'Mega-Terra': o 'Godzilla' dos planetas rochosos

Recreación artística da "Mega Terra"

Chámanlle "o Godzilla das Terras". É un mundo rochoso 17 veces máis grande que o noso planeta, descuberto fora do noso Sistema Solar.

Esta "Mega Terra" sorprendeu ós astrónomos do Instituto Harvard-Smithsonian que a hachou, xa que incumple as teorías actuais sobre a información de planetas. Ata agora supoñíase que un planeta de dimensións tan xigantescas, captaba tanto gas hidróxeno durante a súa formación que se convertía nun xigante gaseoso similar a Xúpiter, pero este inmenso mundo rochoso invalidou esta idea.

O planeta cincunda unha estrela similar ó Sol unha vez, e atópase a uns 560 anos luz da Terra na constelación Draco. Como o seu nome indica, Kepler-10c foi descuberto orixinalmente pola nave espacial Kepler da NASA, a sonda que busca planetas fora do Sistema Solar a través do método do tránsito (detectan a atenuación dunha estrela cando o planeta pasa por diante dela).

Mediante a mediación da cantidade de atenuación, os astrónomos poden calcular o tamaño físico do planeta ou diámetro. Sen embargo, Kepler non pode decir si un planeta é rochoso ou gaseoso.

Según determina o traballo, que acaba de presentarse ante a Sociedade Astronómica Americana (AAS), Kepler-10c ten un diámetro de cerca de 29.000 kilómetros, 2'3 veces máis grande que a Terra. Polo que en un pricipio creuse que se trataba dun exemplo de "mini-Neptunos", que teñen "carcasa" grosa, pero son gaseosos.

Para levar a cabo este traballo, o equipo usou o instrumetno HARP-North no Telescopio Nazionale Galileo (TNG) nas illas Canarias para medir a masa de Kepler-10c.

Os expertos indicaron que as teorías de formación de planetas non poden explicar como se puido formar un mundo rochoso tan grande. Tamén señalaron que o descubrimento de Kepler-10c ten profundas implicacións para a historia do Universo e a posibilidade de vida.

Para ler toda a noticia: ElMundo.