Todos queremos ester sós de vez en cando para escapar dos colegas ou das multitudes, pero non sós "sós". Para a maioría, o aislamento socil prolongado é malo, especialmente para a mente.
Porque a mente se derrumba espectacularmente cando estamos realmente sós? Existe unha maneira de evitalo?
A soledade interfire nunha gran cantidade de funcións diarias do corpo, como os patróns do sono, a atención e o rozamento lóxico e verbal. O funcionamento destes efectos aún non é claro, pero sábese que o aislamento social xenera unha resposta inmune extrema (unha catarata de hormonas do estrés e inflamación).
Sen embargo, algúns dos efectos máis severos da soledade son mentais.
Para empezar, o aislamento confunde o noso sentido do tempo. En 1961, o xeólogo francés Michel Siffre conduciu unha expedición de dúas semanas para estudar un glacial subterráneo baixo os Alpes franceses e terminou quedándose dous meses, fascinado polos efectos da oscuridade na bioloxía humana. O realizar probas cos seus colaboradores na superficie (eles descubriron que lles tomou cinco minutos contar 120 segundos).
En 1993, Maurizio Montalbini, un sociólogo e entusiasta da espeleoloxía, pasou 366 días nunha gruta subterránea cerca de Pesaro (Italia) que foi diseñada pola NASA para simular misións espaciais. Ó sair de ela, estaba convencido de que só pasaran 219 días.
Os investigadores acharon que, na oscuridade, a maioría da xente se adapta a un ciclo de 48 h: 36 h de actividade e 12 h de sono. As razóns aún non están claras.
Toda a noticia en: BBC.
